Martijn

Twaalf jaar geleden had ik een ernstig motorongeluk. Door een black-out reed ik de vangrail in. Ik ben acht of negen keer gereanimeerd, wat uitzonderlijk veel is. Door het ongeval liep ik een dwarslaesie op, had een hersenbloeding, een hersenkneuzing en had enorm veel gebroken. Drie maanden lag ik in coma in het ziekenhuis. Ik was eigenlijk opgegeven, maar wonderwel kwam ik uit coma. Als een baby lag ik daar met een luier om. Een bizar verschil met het snelle leven dat ik leidde. Ik werkte als manager in een distributiecentrum. Mijn droombaan. Ik sliep een paar uur per nacht, of ging gewoon door. Ik stond altijd ‘aan’. Ik gaf leiding aan 200 collega’s en werkte zo’n 80-100 uur in de week. En ik vond mezelf geweldig. Ik had net mijn relatie na elf jaar beëindigd en in mijn spaarzame vrije uren, leefde ik losbandig of was te vinden op mijn motor. Ik was een fervent motorracer. Dat was mijn uitlaatklep. Na twaalf ongelukken liep het de dertiende keer minder goed af. Met één klap veranderde mijn leven volledig. Als ik terugkijk, bestempel ik hoe ik toen was als zelfingenomen en arrogant. Ik ben nu een schim van wie ik toen was.”

Nieuwe ‘ik’

“Aan het leven in een rolstoel was ik snel gewend, maar het duurde minstens zeven jaar voordat ik kon accepteren dat ik mijn oude ‘ik’ nooit meer zou terugkrijgen. Want dat is wat hersenletsel met je doet. Er zijn zoveel blijvende veranderingen, dat je nooit meer wordt wie je daarvoor was. Daar heb ik echt een hele tijd moeite mee gehad. Ik raakte veel vrienden kwijt. En dat begreep ik ergens ook wel. Wel was ik in de gelukkige omstandigheid dat ik een eigen huis kon kopen. Na mijn revalidatieperiode bij Heliomare moest ik zien te dealen met mijn nieuwe leven. Met het blijvende letsel. Mijn geheugen heeft de grootste klap gehad. Inmiddels werk ik parttime als ervaringsdeskundige in het Noordwest Ziekenhuis en doe thuis het grootste deel van het huishouden. En ik leerde in het ziekenhuis mijn huidige vrouw kennen. We zijn nu vijf jaar bij elkaar. En ik heb een bonusdochter.”

Kort lontje

Mijn ‘korte lontje’ als ik overprikkeld raak, bleef mij nog wel parten spelen. Vooral de mensen die ik het meeste liefheb, zijn daar de dupe van. Om daarmee om te gaan, ben ik op internet gaan zoeken waar ik terecht kon voor hulp en kwam uit op het behandelprogramma Hersenz. In Krommenie heb ik tijdens de behandeling geleerd om signalen te herkennen, zodat ik niet meer op het punt kom dat het stoom uit mijn oren komt. Ik heb aan mijn nieuwe ‘ik’ gewerkt en die inmiddels geaccepteerd.”

Dennis

Dennis herkent veel in het verhaal van Martijn, ook al kreeg hij op recenter datum een ongeluk. Dennis: “Ik reed twee jaar gelegen met mijn auto tegen een stilstaande vrachtwagen. Waarschijnlijk ook een black-out. Na vier dagen ziekenhuis kon ik weer naar huis. Lichamelijk hield ik er gelukkig niets aan over, maar met die aanrijding was mijn leven wel in één klap veranderd. Vooral die enorme vermoeidheid en de beperking in concentratie is lastig om te accepteren en mee om te gaan. Bij de minste inspanning ben ik doodop en moet ik rusten. Even mijn straatje sneeuwvrij maken en ik ben uitgeput. Dan moet ik echt van de radar en zeg ik mijn afspraken af. Ik ben gedwongen mijn bezigheden te doseren en rust te nemen, wat niet meevalt, want ik ben zelfstandig ondernemer en heb een eigen ICT bedrijf. Het zat in mijn aard om alles in de hoogste versnelling te doen. Nu ben ik teruggeschakeld en leef in versnelling twee in plaats van vijf. Rust en structuur zijn de nieuwe woorden in mijn leven.”

Aangepast leven

“Bij mij is het lastige dat anderen aan de buitenkant niet zien dat ik niet meer mee kan doen als voorheen. Niet op het werk en niet met mijn sport. Ik ben DAN-graad houder in karate en draaide mee op nationaal niveau. In het behandelcentrum denken cliënten regelmatig dat ik daar werkzaam ben. Ik moet dus altijd uitleggen, dat ik hersenletsel heb. Ik lijd noodgedwongen een aangepast leven en pas daarin toe wat ik tot nu toe krijg aangereikt door de behandelaars in Krommenie. Ik volgde eerst een revalidatietraject in een ziekenhuis, maar daar voelde ik mij een nummer. Toen ben ik op zoek gegaan naar een andere behandelvorm en kwam het behandelprogramma Hersenz tegen. Na mijn verhuizing van Friesland naar Noord-Holland kon ik het programma gelukkig in Krommenie volgen. Ik volg nu de module ‘Grip op energie’. Daar leer ik aanpassingen te doen in tijd, tempo en richting door dingen op een andere manier te doen of door op een andere plek te gaan zitten. Ik word bij de hand genomen en krijg datgene aangereikt wat voor mij van toepassing is. Heel prettig. Onlangs haalde ik mijn dochter van 20 met de auto op. We hadden elkaar al even niet gezien, dus ze stak meteen van wal. Ik heb haar toen gevraagd om even te wachten met praten, totdat ik de stad uitgereden was, zodat ik mij kon concentreren. Dat zijn van die dingen waarmee ik mezelf help en dat werkt. Ook mijn werk moet ik anders doen dan voorheen. Een minimaal aantal uren maken. Geen acht afspraken achter elkaar plannen. Nieuwe dingen leren is ook lastiger dan voorheen. Ik prijs me rijk met de mensen om mijn heen die ervoor zorgen dat alles toch doorgaat.”

Niet zomaar

Martijn en Dennis vertellen voor het eerst aan elkaar hun verhaal. En zien de raakvlakken. Dennis: “Dit ongeluk is mij niet zomaar gebeurd. Als je de afbeeldingen terug ziet op het internet dan heb ik twee engeltjes op mijn schouders gehad. Het was echt een signaal dat ik rigoureus iets moest veranderen. Nu gaat het erom te accepteren dat mijn leven anders is.” Martijn beaamt dat: “Ik zie wat mij is overkomen zelfs als straf. Ik leerde niet van aardige en goede lessen of van mijn ongelukken. Het is een harde les, maar ondanks dat voel ik mij nu veel gelukkiger.”