HOE IS HET NU MET...
Bas Roosendaal & Melissa Decnop
Door: Marja de Bas
Heliomare doet de belofte dat kinderen, jongeren en volwassenen niet aan de zijlijn komen te staan. Komen we die belofte ook na? In onze nieuwe organisatiestructuur zal het expertiseteam de vinger aan de pols houden en toetsen of we onze belofte daadwerkelijk waar maken. De redactie van de H. neemt alvast het voortouw en laat oud-patiënt Bas Roosendaal en oud-leerling Melissa Decnop aan het woord.
“Ik wil mijn verhaal en filmpje delen om mensen die revalideren een hart onder de riem te steken”
Bas Roosendaal
Bas Roosendaal (24)
revalideerde in 2010 op de dwarslaesieafdeling
Tien jaar geleden kwam Bas Roosendaal (24) met springgym niet goed terecht bij het maken van een schroef. Het gevolg was een verschuiving van een nekwervel en daardoor zwaar gekneusd ruggenmerg. Ook waren spieren en pezen in zijn nek kapot. Chirurgen in het ziekenhuis haalden een stuk uit zijn heup ter vervanging van het kraakbeen in zijn nek en met een titaniumconstructie werden zijn nekwervels bij elkaar gehouden. Een revalidatieperiode bij Heliomare volgde. Bas: “Als 14-jarige had ik niet het besef dat ik nu heb. Ik dacht toen vrij weinig na over wat er was gebeurd en dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Ik ging vol voor mijn herstel en wilde niet bij de pakken neerzitten. Tot op heden ben ik heel actief. Daardoor heb ik mijn droom kunnen waarmaken: ik ben dit jaar afgestudeerd aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding en ben sinds dit schooljaar gymdocent op een basisschool.” Onlangs publiceerde Heliomare op verzoek van Bas een filmpje op Facebook. Bas: “Ik weet dat geen enkele situatie vergelijkbaar is. Toch wilde ik mijn verhaal en filmpje delen om mensen die revalideren een hart onder de riem te steken.”
Het filmpje is via onderstaande link te bekijken:
“Ik wil nu het liefst met mensen met het syndroom van Down werken”
Melissa Decnop
Melissa Decnop (26)
Kwam als driejarige op de vroegbehandeling, zat bij Heliomare op school met revalidatiebehandeling
Door een aangeboren aandoening was Melissa van jongs af aan aangewezen op revalidatie en ondersteuning. Als driejarige kwam zij een paar keer per week naar de vroegbehandeling en het was bijna vanzelfsprekend dat zij ook haar schoolperiode bij Heliomare zou doorbrengen. En zo gebeurde het. Inmiddels is Melissa 26 en woont apart-samen met haar vriend Rik in een appartement met begeleiding in een Purmerendse woonvorm. Melissa was tijdens haar schooltijd het gezicht van onze videoserie ‘de missie’, waarin zij collega’s van verschillende locaties vroeg waarom zij bij Heliomare werken. De filmpjes stonden op de website van Heliomare. Melissa: “Ik kijk terug op een leuke schoolperiode bij het Praktijkonderwijs. Vooral de schoolkampen staan mij nog levendig voor de geest, zoals die in ’t Speulderbos. Helaas moest ik op mijn 19e noodgedwongen stoppen met school. Ik moest dagelijks vier uur reizen om heen en terug naar school te gaan en kon dat fysiek niet meer aan. Als snel daarna kon ik in het Woontrainingscentrum van Heliomare in Wijk aan Zee gaan wonen. Daar kreeg ik verkering met Rik. Hij zat ook bij mij op school. Ik deed toen vrijwilligerswerk bij de kinderopvang van de naastgelegen school. Helaas moest ik daar weg toen ik ging verhuizen naar waar ik nu woon. Jammer hoor, want kinderen zijn zo leuk. Ze zijn goudeerlijk en stellen ongegeneerd vragen, bijvoorbeeld waarom ik in een rolstoel zit. Rik verhuisde overigens ook hier naartoe, dus we kunnen elkaar gelukkig vaak zien.” Via Odion heb ik een jobcoach die mij begeleidt in het zoeken naar geschikt vrijwilligerswerk. Totdat de coronacrisis begon werkte ik in op de dagbesteding van een verzorgingshuis met demente bejaarden. Vaak werd ik met hen alleen gelaten en dat vond ik teveel verantwoording. Daar ben ik toen gestopt. Nu is het niet makkelijk aan ander werk te komen, ook omdat ik in coronarisicogroep val. Ik wil nu het liefst met mensen met het syndroom van Down werken. Om te ervaren of mij dat bevalt. Hopelijk kan dat binnenkort, want inmiddels worden mij dagen behoorlijk saai. Rik en ik hebben samen twee katten. Die hebben dus twee huizen. Kater Binky is de baas hier in huis, eigenlijk in de hele woonvorm. Want je vindt hem ook in de koffiekamer als we gezamenlijk koffie drinken. Iedereen kent hem. De katten weten dat ze twee huizen hebben. Hier woont ook nog een andere schoolvriend van mij. Wij zijn de enige ‘jonkies’, dus fijn dat we het goed met elkaar hebben.”
